Mawda, dat betekent tederheid

Op 23 oktober 2021 ben ik gaan kijken naar de theatervoorstelling Mawda, een kvs creatie.Het is geschreven door Marie-Aurore D'awans en Pauline Beugnies die samen al twee jaar lang informatie verzamelden uit de werkelijkheid. Er deed een diverse cast mee aan dit theater, wat ik zeker een pluspunt vind, zoals Soufiane Chilah, Aïcha Cissé, Mieke De Groote, Thierry Hellin, Deborah Rouach, Leopold Terlinden en Melodie Valemberg. Zoals je merkt zijn de meeste namen nog geen bekende namen, maar ik weet zeker dat ze het met hun acteerprestaties nog ver gaan schoppen. Ik had voor dit theater gekozen omdat ik meer wou te weten komen achter het verhaal van Mawda, ik had het verhaal in 2018 eigenlijk niet van dichtbij gevolgd, maar ik wist wel dat er iets gebeurd was met een klein meisje dat was neergeschoten. Ik vond het daarom zeer interessant om het verhaal tot in de details te volgen. Om eerlijk te zijn had ik het verloop van het theater wat anders verwacht, ik dacht dat ze echt een verhaal gingen opvoeren in een stuk door als een echt verhaal, maar hoe ze het hebben vertoond was zeker ook de moeite.

Met dit verhaal van Mawda willen de makers het verhaal vertellen van de ouders van Mawda, ze willen het liefdesverhaal van de twee vertellen, daarnaast willen ze ook het verhaal van de grote broer vertellen die deze gebeurtenissen nooit uit zijn geheugen zal kunnen wissen. De makers willen beter begrijpen hoe dit drama is kunnen gebeuren, waarom het is gebeurd. Je kon tijdens de theatervoorstelling verschillende fragmenten zien van politieke meningen over deze gebeurtenis, ook zag je hoe vals de media is, want die gingen helemaal verkeerd om met dit drama. Je zag dat het verhaal de acteurs raakte, want ze gingen helemaal op in hun rol. Het was zo zeer aangenaam om er naar te kijken en om je in te leven in het verhaal.

Ze droegen de hele voorstelling dezelfde kleren, maar met hier en daar een paar accessoires om zich even voor te doen als iemand anders. Zo hadden ze bijvoorbeeld een oranje bandje rond hun arm, om aan te tonen dat ze op dat moment politieagenten waren, een ander voorbeeld is wanneer ze een microfoon bij hadden waardoor ze journalisten waren. Wat wel opviel is dat alle acteurs donkere kleren droegen, dus er was wel een sombere sfeer doorheen het theater. Er werd gebruik gemaakt van een decor, dit maakte het als kijker makkelijker om je in te leven in het theater. Het decor was zeer toepasselijk, want er werd gebruik gemaakt van een bestelwagen en Mawda zat in een bestelwagen toen ze werd doodgeschoten in 2018. Naast de bestelwagen werden er fragmenten en foto's getoond op een witte achtergrond, je zag bijvoorbeeld een filmpje van baby Mawda toen ze kleine stapjes aan het zetten was. Ik vond het confronterende beelden, want je weet dat het leven van dat kleine meisje voorbij is, ze zal het leven nooit kunnen ontdekken. Ik vind zeker dat de stijl die gebruikt werd bij dit theater toepasselijk was, alles was in een donkere, trieste sfeer gedompeld. Dan heb ik het bijvoorbeeld over de kleding van de acteurs en over het decor, het zou raar zijn als de acteurs vrolijke kledij droegen, want dan weet je dat ze niet echt in het verhaal zitten. Ze moeten donkere kledij dragen zodat het een grotere impact heeft, zo vertellen ze het verhaal met de echte emotie's. Er werd soms gebruik gemaakt van spots, die op de acteurs werd gericht als ze aan het spreken waren, maar voor de rest had het licht niet zo'n groot effect op het theater. Geluiden en muziek daarentegen hadden wel een groot effect, een van de acteurs heeft een stuk of twee liedjes gezongen in het Koerdisch. Dit werd gezongen op het moment dat de ouders elkaar leerden kennen dus het was wel een speciaal moment. Daarnaast hadden geluiden ook een groot effect, want je hoorde bijvoorbeeld een sirene afgaan en dit maakte het spannender.

Normaal gezien bij een theater leven de acteurs precies in een ander leven en is er geen publiek die naar hen kijkt. Maar bij dit theater was het anders, de vierde wand was verdwenen, de acteurs zaten eigenlijk vaak tegen het publiek te praten en waren alles aan het vertellen tegen het publiek. Er is hier dus geen sprake van een epische verteller of van terzijdes, want alle personages waren af en toe eens gericht tot het publiek. Ook is er geen sprake van een aristotelische opbouw of een absurde opbouw, maar wel een epische verhaalopbouw. Dit theater heeft een epische opbouw, want het verhaal gaat niet in een stuk door, er zijn allemaal verschillende stukken los van elkaar. Het begon bijvoorbeeld met de ontmoeting van de ouders van Mawda en daarna maakte je een tijdsprong naar het moment dat ze op de vlucht waren naar een ander land en dan had je het stuk van de politieagenten en een beetje later zaten we in de rechtbank. Doorheen heel het theater zijn er allemaal tijdsprongen en gebeuren de fragmenten op verschillende locaties. Het episch theater heeft nog een kenmerk die ook in dit theater voorkwam, namelijk de dubbele structuur tussen uitbeelden en commentaar. De ene keer vertelden de acteurs wat er gebeurd was, of zal gebeuren, tegen het publiek, terwijl op een ander moment er echt een scène gespeeld werd, of nog op een ander moment werden er fragmenten getoond op een wit scherm. De 'theatermachinerie' werd getoond, hierbij het voorbeeld dat de acteurs dezelfde kledij droegen maar door accessoires een andere rol hadden. Een ander voorbeeld van theatermachinerie is dat de acteurs zelf het decor moesten aanpassen terwijl ze aan het spelen waren.

Dit theater is zeker de moeite waard, er werd een belangrijk verhaal op een zeer mooie, aparte manier verteld. Het is een verhaal dat zeker verteld moest worden ter ere van de ouders. Door naar dit theater te kijken ben ik echt ontgoocheld geworden in de politiekers omdat ze bijvoorbeeld niet goed wisten hoe ze heel de omstandigheden moesten aanpakken. Daarnaast ben ik ook teleurgesteld in de media, want ze zaten eerst valse informatie mee te geven aan de mensen. Maar ik vind het indrukwekkend hoe goed de acteurs zo'n belangrijk gegeven in de maatschappij, zo'n pakkend verhaal hebben kunnen overbrengen aan het publiek. Door dit theater te hebben gezien, ben ik meer geboeid in de realiteit. Als ik ooit nog eens een theatervoorstelling zal kijken, kies ik eentje die op de werkelijkheid is gebaseerd, want je leert er meer uit, zoals belangrijke zaken uit de geschiedenis.

Dus om nog een laatste keer te vermelden: dit verhaal was zeker de moeite waard! De acteurs zaten zeer goed in hun rol en hebben het verhaal en de boodschap goed overgebracht op het publiek. Het decor, de kledij, de muziek was allemaal passend bij de gebeurtenissen tijdens het theater. Ik weet nu veel meer achtergrondinformatie over de gebeurtenissen met Mawda en ik heb geleerd dat alles wat er op televisie gezegd wordt niet altijd juist is.